داستان ورود من به رشته روانشناسی در ابتدا بر میگرده به دانشگاه علامه طباطبایی، من دوره کارشناسیم و کارشناسی ارشدم رو در گرایش روانشناسی بالینی در این دانشگاه گذروندم و مقطع دکتری رو در دانشگاه شهید بهشتی تمام کردم.
وقتی دوره کارشناسی من به پایان رسيد در سال اول مقطع ارشد، روان درمانی رو در حیطه کودک و نوجوان آغاز کردم که در آن دوره رویکرد پشتیبان من نظریه شناختی-رفتاری بود اما از عناصر هنری به واسطه علاقه‌مندیم به هنر بهره می گرفتم.
کم کم با تئوری دلبستگی آشنا شدم که بخشی از پازل کار من رو کامل کرد و در ادامه به واسطه رساله دکتریم با رویکرد هیجان مدار آشنا شدم. این دو رویکرد رو مشتاقانه دنبال کردم، مطالعه و پژوهش کردم اما باز انگار حلقه‌ی گمشده‌ای در کار من وجود داشت که خوشبختانه اتصال‌ و آشناییم با رویکرد روان تحلیلی و نظریاتی که پیرامون روابط ابژه ” به طور خاص آرا و نظرات دونالد وینیکات” بود، قطعه ناقص ذهن و جان من رو کامل کرد.
وینیکات یکی از نظریه پردازان محبوب من در نظریه روابط ابژه است که عمیقا اشتیاق من رو به کار کردن در فضای امن و شگفت انگیز درمان بیشتر می‌کنه.
اکنون چند سالی هست که با رویکرد روان تحلیلی معاصر در حیطه مسائل فردی بزرگسالان، رواندرمانگر بودن رو ادامه می‌دهم و در زمینه کودک و نوجوان به تدریس در این حیطه و سوپروایزری درمانگران علاقه مند کار با کودک و نوجوان، مشغولم..