من با تجربه‌ی کارهای داوطلبانه مثل همکاری با هلال‌احمر و یونیسف متوجه علاقه خودم به تجربه درون ذهنی آدم‌ها شدم و بعدها با ورود به مقطع کارشناسی دانشگاه شیراز ، به شکل تخصصی وارد این حوزه شدم. در پایان کارشناسی به موضوعاتی مثل شکل‌گیری هویت، تجربه تروما و البته دلبستگی متمرکز بودم و با مطالعه همین موضوعات، دوره ارشد بالینی کودک و‌نوجوان در دانشگاه شهید بهشتی رو تموم کردم.

رویکرد تخصصی من ذهنی سازی هست، درمانی که سعی میکنه در عین توجه به اهمیت هیجانات ما، به سایر ابعاد وجودمون مثل شناخت، رفتار، بدن و ارتباطاتمون هم توجه کنه؛ و من در رواندرمانی بیشتر بر بازه سنی ۱۲ تا ۲۴ سال متمرکز هستم. 

نگاه من به رواندرمانی اینه که هر کدوم از ما یه کوله پشتی سنگین داره که هیچوقت جیب‌هاش رو نگشته برای اینکه بفهمه واقعا چرا اینقدر خسته میشه؟ 

رواندرمانگر اون کسیه که بخشی از مسیر زندگی رو همسفر میشه، تا در امنیت حضور و همراهیش فرصت کنیم لحظاتی این کوله رو زمین بگذاریم و جرئت گشتن جیب هاش رو پیدا کنیم، شاید تازه بعد از زمین گذاشتنش بفهمیم چقدر بار این کوله سنگین بوده…