امنیت فرزند نسبت به والدین

ریشه‌های امن؛ نگاهی کوتاه به نیاز امنیت فرزند نسبت به والدین

نویسنده: هلیا زرشناس، بازی‌درمانگر

هر کودکی که متولد می شود، در درونش زمین بکری دارد که به مرور و با گذر زمان، می­تواند در آن زمین، درخت و گل و گیاه بکارد تا در آینده از شکوفه  و میوه­های آن لذت ببرد. هر درخت، نمادی از رابطه و تعامل هایی است که کودک با دیگران برقرار می کند و مسلّم است که برای نوزادِ تازه متولد شده، اولین درخت، درخت رابطه با مادرش است.
آن نوزاد آن قدر کوچک است که به تنهایی نمی تواند به این درخت رسیدگی و از آن محافظت کند و این کار را با کمک مادرش انجام می دهد. مادر از کودک و جوانة تازه متولد شدة درون او مراقبت می کند و به مرور که با رشد کودک، توانایی هایش بیشتر می شود، خودش باغبانی بوستانش را بر عهده می گیرد.

اما همیشه همه چیز به این سادگی پیش نمی رود، گاهی کودک دیروز و مادر امروز، وقتی به باغ خود نگاه می کند، بیشتر درخت ها رشد کرده و بزرگ شده اند، اما میوه ­های خوبی نداده و قسمت هایی از درخت ها خشک شده اند و خلاصه آنکه باغبان قصة ما به اندازة کافی از درخت های باغش که نماد رابطه های او در زندگی است (رابطه با فرزند، همسر، والدین، همکار، رئیس، دوست و …)، لذت نمی برد. همیشه نگران است که مبادا درختانی که روزی آن قدر دوست شان داشته، خشک شوند و از دست بروند و باغش خالی شود و دیگر حتی جوانه ای در آن باقی نماند.

ریشه های امن در کودکی

برای شادابی و سرزنده ماندن درختان و جلوگیری از خشک شدن آن ها، باید از ریشه­های آن غافل نباشیم، چرا­که یک درخت از ریشه  تغذیه می کند و یک رابطة سالم از احساس «امنیت» جان می گیرد.
احساس امنیت، ریشه و اساس یک رابطه است. منظور از امنیت، بر­قراری شرایط محافظت شده و به دور از خطرات و آسیب های فیزیکی نیست، مقصود «امنیت روانی – عاطفی» است که اگر ایجاد شود، امنیت فیزیکی را نیز در درون خود به همراه دارد. امنیت روانی – عاطفی به این معناست که فرد در رابطه با دیگران به چه میزان این احساسات را ازجمله: درک شدن، فهمیده شدن، محبت، همدلی، پذیرش و حمایت، احساس می کند. این ها مفاهیم آشنایی هستند و بیشتر افراد در درک معنی آن ها مشکلی ندارند.

اما سؤال اصلی اینجاست که چگونه می توانیم امنیت روانی – عاطفی را در رابطه با کسانی که دوست شان داریم، مانند فرزندان مان، شکل دهیم؟

بازی، دنیای کودکان

گفت­و­گو و صحبت کردن جزو اولین، و شاید بتوان گفت بهترین، راه ها برای نزدیک شدن به دیگران و برطرف کردن سوءتفاهم های احتمالی است. با این حال، روش این گفت وگو با کودکان متفاوت است. برای صحبت کردن با آن ها باید بتوانیم وارد دنیای آنان شویم. دنیایی که چیزی به­جز بازی نیست! کودکان در بازی قهرمان مبارزة خود می شوند، برای عروسک شان مادری می کنند و حتی پاس گل پیروزی را به رونالدو می دهند …

همه چیز را در بازی تجربه می کنند و چه احساس شیرینی است که ما به­ عنوان والدین، دقایقی از روز را در کنار کودکان مان بنشینیم و وارد دنیای آن ها شویم.

برای درک دنیای فرزندمان و نزدیکی بیشتر با او، نیاز است که هر روز زمانی (حدود 15 الی 20 دقیقه) را به بازی کردن با او اختصاص دهیم. کنارش بنشینیم، از او بخواهیم که به ما بگوید دوست دارد چه بازی را باهم انجام دهیم و چه نقشی را ما به عهده بگیریم؟ در این هنگام آموزش رنگ و اعداد را فراموش کنیم، سرزنش و ایراد گرفتن را کنار بگذاریم و اجازه دهیم کودک مان پادشاهی کند و ما هم از بودن در کنارش به دور از هر وسیلة مزاحم (موبایل، تلفن، تلویزیون، … ) لذت ببریم.

این کار اولین قدم در شکل­دهی احساس امنیت روانی – عاطفی در کودکان است. ما در قالب بازی به فرزندمان نشان می دهیم که مورد­ توجه ماست، در کنار او لذت می بریم و پذیرای او هستیم.

هنگامی که ریشه های امنیت فرزند نسبت به والدین تقویت می شود، رابطه رنگ و بوی تازه می گیرد و شانس صمیمیت رابطة ما و فرزندانمان بیشتر می­‌شود.

لطفا نظرات و تجربیات خود را در ارتباط با امنیت فرزند نسبت به والدین برای ما بنویسید و در صورت نیاز به مشاوره در این ارتباط می توانید از طریق لینک زیر با مشاوران ما در ارتباط باشید.

ارتباط با مشاوران نوجان کلینیک